Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/569

 Teraz szło o plan wyjścia.
 Pani Elżbieta miała iść naprzód, prowadząc królewną.
 O dwadzieścia kroków postępowałaby pani de Tourzel z delfinem.
 Miedzy niemi pan de Malden, gotów jednym lub drugim nieść pomoc.
 Biedne dzieci, weszły drżące w krąg światła, rzuconego przez latarnią u wrót pałacu i minęły pierwszy odwach bez przeszkody.
 — Dobrze! rzekła pani Elżbieta — już przebyliśmy jeden krok niebezpieczny.
 Przy bramie od placu Karuzelu spotkały szyldwacha.
 Spostrzegłszy je, zatrzymał się w tejże chwili.
 — Ciociu szepnęła królewna, ściskając za rękę panią Elżbietą jesteśmy zgubione, ten człowiek nas poznał.
 — Moje dziecko — odparła pani Elżbieta — gorzej będzie, gdy się cofniemy.
 I szły dalej.
 Kiedy szyldwach o cztery kroki od nich się znajdował, odwrócił się i pozostawił im wolne przejście.
 Czy człowiek ten poznał je w rzeczy samej? Czy wiedział jak dostojnych wypuszczał zbiegów? Księżniczki były o tem przekonane i tysiące błogosławieństw przesyłały nieznanemu zbawcy.
 Za furtką spostrzegły niespokojne oblicze Oliviera.
 Hrabia był owinięty w wielki płaszcz niebieski, a na głowie miał okrągły kapelusz ceratowy.
 — A! mój Boże — rzekł zcicha — jesteście panie nakoniec! A król? a królowa?
 — Idą za nami — rzkła pani Elżbieta.
 — Proszę za mną — szepnął Charny.
 I zaprowadził uciekające do powozu, stojącego na ulicy Saiut-Nicaise.
 Fiakr jakiś stanął tuż obok, jakby chciał szpiegować.
 — Cóż to, kumie — rzekł dorożkarz widząc zdobycz hrabiego de Charny — jesteś zajęty?