Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/572

 Któżby bowiem mógł przypuścić, że ta kobieta ubrana jak pokojówka z dobrego domu, podająca rękę pięknemu chłopcu w liberji księcia de Conde, która tak lekko przez łańcuchy skakała, jest królową Francji.
 Przybyli nad brzeg wody.
 Pusty był.
 — To musi być po drugiej stronie — rzekła królowa.
 Izydor chciał wracać, ale ona jakby wirem pociągnięta:
 — Nie, nie — zawołała — to tędy.
 I rzuciła się na Pont-Royal.
 Przebywszy most, przekonała się, że i ta strona równie była pustą.
 — Zobaczymy w tej ulicy — rzekła.
 I zmusiła Izydora aby wszedł w ulicę Bac.
 Spostrzegłszy nareszcie, że się omyliła, zatrzymała się dysząc.
 Sił jej brakowało.
 — I cóż, Najjaśniejsza Pani — rzekł Izydor — czy nalegacie jeszcze?
 — Nie — powiedziała królowa — prowadź mnie pan dokąd chcesz.
 — Najjaśniejsza Pani, na miłość Boska, odwagi! — rzekł Izydor.
 — O! — odparła — nie odwagi, lecz sił mi brakuje.
 Potem rzucając się w tył, zawołała.
 — Zdaje mi się, że już nie pochwycę oddechu — zawołała. — Mój Boże! mój Boże!
 Izydor wiedział, że oddech ten w owej chwili potrzebny był królowej tak, jak sarnie ściganej przez psy.
 Zatrzymał się więc i rzekł:
 — Odpocznijcie, Najjaśniejsza Pani; mamy czas, ręczę za mego brata, jeśli trzeba, czekać będzie do świtu.
 — Sądzisz więc pan, że mnie kocha? — zawołała równie żywo, jak nierozsądnie, Marja Antonina, przyciskając do piersi rękę młodego człowieka.
 — Sądzę również, że tak jak moje, i życie jego do was na-