Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/577

król nie śmiał go wydać: tak wielkiemi na dworze są nawet drobne przesądy.
 — Panie de Charny, rzekł król do hrabiego — czy nie mógłbyś w miejsce brata, jechać naprzód i zamawiać konie?
 — Mówiłem już królowi, że na wszystko jestem gotów; lecz zazwyczaj konie zamawia kurjer, a nie kapitan okrętu, zmiana mogłaby zadziwić poczthaltera i sprowadzić ważne następstwa.
 — To prawda!... rzekł król.
 — O! mój Boże, mój Boże! — szeptała królowa niecierpliwie.
 Potem, zwracając się do Oliviera:
 — Czyń pan, jak chcesz, — rzekła — ale nie chcę, ażebyś nas opuszczał.
 — Jest to także mojem życzeniem, Najjaśniejsza Pani — odpowiedział Charny — a widzę na to jeden tylko sposób.
 — Jaki?... Mów pan prędzej — dodała królowa.
 — Zamiast siadać w środku, jechać na koźle lub zamawiać konie, będę jechał w zwyczajnem ubraniu pocztą na koniu za powozem. Jedźcie, Najjaśniejsza Pani, a zanim ujedziecie piąć mil, ja będę o pięćset kroków za wami.
 — W takim razie wracasz pan do Paryża?
 — Bezwątpienia, Najjaśniejsza Pani; ale aż do Chalons niema żadnej obawy, a w Chalons dogonię powóz.
 — Jakżesz pan wrócisz?
 — Wezmę konia, na którym mój brat przyjechał, Najjaśniejsza Pani; biegnie on doskonale, miał czas wytchnąć, w pół godziny będę w Paryżu....
 — Wtedy?...
 — Wtedy włożę stosowne ubranie, wezmę konia pocztowego, i jechać będę, póki się z wami nie złączę.
 — Czyż niema innego sposobu? — rzekła w rozpaczy Marja Antonina.
 — Ani słowa! — wtrącił król — nie widzę innego.
 — Nie traćmy więc czasu — zawołał Charny. — Dalej, Janie, Franciszku na miejsca! Melchior, naprzód! Pocztyljonie, na konie!