Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/583

 Nagle królowe, zatrzymała się, jakby jej nogi wzrosły w ziemię.
 O ćwierć mili okazał się jeździec jakiś, tumanem kurzu osłonięty.
 Marja-Antonina nie śmiała powiedzieć: „To hrabia de Charny“.
 Ale wymknął się jej okrzyk:
 — A! wiadomość z Paryża.
 Król, który miał krótki wzrok, wyciągnął z kieszeni lornetkę.
 — Ej! — rzekł — to, zdaje się, pan de Charny.
 — Tak, Najjaśniejszy panie — rzekła królowa — to on.
 — Wsiądźmy, wsiądźmy — rzekł król — dogoni on nas, a niema czasu do stracenia.
 Królowa zapewne nie śmiała powiedzieć, że warto było poczekać na wiadomości, które pan de Charny przywoził.
 Zresztą i tak jeździec pędził, co tylko koń wyskoczy.
 On, także w miarą zbliżania patrzył uważnie i był zdziwiony, czemu olbrzymi powóz swoich podróżnych rozproszył.
 Złączył się z nimi u szczytu wzgórza, gdzie się kareta zatrzymała.
 Był to rzeczywiście pan de Charny, jak odgadły serce królowej i oczy króla.
 Miał na sobie zielony surducik z szerokim kołnierzem, kapelusz z wielkiem rondem i klamrami stalowemi, białą kamizelką, spodnie obcisłe ze skóry i wysokie aż do kolan buty wojskowe.
 Cera jego zwykle biała matowa, ożywiona była biegiem, a w błyskawicach, które źrenice jego rzucały i zaróżowiały twarz, w nozdrzach drgających, było coś zwycięskiego.
 Nigdy królowa tak pięknym go nie widziała.
 Westchnęła głęboko.
 On zeskoczył z konia i skłonił się przed królem.
 Potem złożył ukłon królowej.
 Wszyscy zebrali się dokoła niego, oprócz dwóch oficerów, którzy oddalili się dyskretnie.
 Zbliżcie się, panowie, zbliżcie — rzekł król — wiadomości, które pan de Charny przynosi, wszystkich nas obchodzą.