Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/585

drans go wyprzedzi, tymczasem, nagle na skręcie drogi koń jego uderzy nosem o tył powozu zatrzymanego, u którego dwaj oficerowie próbowali naprawie lejce. Hrabia zeskoczył z konia, przechylił głowę przez drzwiczki i poprosił króla, ażeby się ukrył a królowę, ażeby była spokojna. Potem otworzył kuferek, gdzie były przybory na wszelki przypadek; wyjął lejce i założył w miejsce przerwanych.
 Kurjerzy tymczasem prosili o broń, ale król oparł się, mówiąc, że w każdym razie krew za niego popłynąć nie może.
 Wreszcie lejce naprawiono, straż przyboczna wsiadła na kozioł, Charny na konia i ruszono w drogę.
 Ale każda minuta była drogą, a stracono z pół godziny.
 O drugiej przybyto do Chalons.
 — Jeżeli nie zatrzymają nas do Chalons, powiedział król — wszystko pójdzie dobrze.
 Do Chalons obyło się bez wypadku.
 Król ukazał się na chwilę. Pośród gromadki otaczającej powóz, dwaj ludzie szczególniej przypatrywali się królowi.
 Nagłe jeden z nich zniknął w tłumie. Drugi się zbliżył.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł półgłosem — nie pokazuj się tak, bo się zgubisz.
 — Dalejże próżniaki! czy to tak obsługuje się zacnych podróżnych, którzy po trzydzieści sous płacą?...
 I sam wziął się do roboty, pomagając pocztyljonom.
 Był to właściciel poczty.
 Wreszcie konie zaprzężono, pocztyljoni usadowili się. Pierwszy z nich popędza swe konie.
 Oba padają.
 Pod razami batów konie się podnoszą, chcą ruszyć z miejsca, gdy z kolei padają konie drugiego pocztyljona.
 Pocztyljon leży pod niemi.
 Charny, czekający w milczeniu, wyciąga człowieka z pod koni, który tam swoje buty zostawił.
 — O! panie — wola Charny do pocztmistrza, o którego wierności nic nie wie — jakież nam dałeś konie?
 — Najlepsze, jakie miałem! — odpowiada tenże. — Tylko konie tak się zaplątały w zaprzęg że niepodobna ich uwolnić.