Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/586

 Charny rzuca się na lejce.
 — Dalej! — rzecze — wyprzężmy je i na nowo zaprzężmy, będzie prędzej.
 Pocztmistrz bierze się do roboty, płącząc z rozpaczy.
 Tymczasem człowiek, który się oddalił biegnie do mera: oznajmia mu, że w tej chwili król i królewska rodzina stoją na poczcie, i żąda rozkazu aresztowania.
 Na szczęście mer nie jest republikaninem, albo też nie chce brać na siebie takiej odpowiedzialności.
 Zamiast przekonać się o rzeczy, żąda rozmaitych tłómaczeń, zaprzecza, i nareszcie w ostateczności przybywa na pocztę w chwili, gdy powóz znika na zakręcie ulicy.
 Stracono dwadzieścia minut.
 Alarm panuje w powozie królewskim. Te konie padające jedne za drugiemi bez żadnej przyczyny, przypominają królowi gasnące świece.
 Jednak wyjeżdżając z bram miasta, król, królowa i pani Elżbieta rzekli równocześnie:
 — Jesteśmy ocaleni!
 Ale o sto kroków dalej człowiek jakiś podbiegi i zawołał przez drzwiczki do podróżnych:
 — Na nic się to wszystko zdało, schwytają was.
 Królowa krzyknęła: człowiek znikł w pobliskim lasku.
 Na szczęście, tylko cztery mile dzieli ich od Pont-de-Sommeville, gdzie czeka pan de Choiseul z czterdziestu huzarami.
 Ale to już trzecia po południu, spóźniono się o cztery godziny!...