Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/589

 — W takim razie — rzekł pan de Choiseul, my nie mamy tu już co robić. Dalej, husarzy, siodłajcie konie.
 Żołnierze w jednej chwili siedli na konie.
 Pan de Choiseul przeszedł frontem, rzucił z westchnieniem spojrzenie ku Chalons i rzekł:
 — Dalej, huzary, po czterech, wolno!
 I wyjechał z Pont-de-Sommevelle, gdy zegar bił wpół do szóstej.
 Właśnie w tej chwili Izydor de Charny, popędzając szpicrutą i ostrogami konia, na którym cztery mile biegł dwie godziny, przybył na pocztę i zmieniał konie.
 Król przybywając do Pont-de-Sommevelle i nie widząc huzarów, niespokojnie wychylił się z karety.
 Charny wszedł na pocztę, zwiedzieć się, co to znaczy.
 W pięć minut wrócił i opowiedział królowi o wszystkiem. Ruszono więc dalej.
 Tymczasem brat jego, Izydor udał się do Sainte-Menehould. Tam zapytał go o pocztmistrza.
 — Pocztmistrza niema w domu — odparł młodzieniec, do którego się zwrócił — ale ja jestem jego synem, Jan-Baptysta Drouet... Mogę go zastąpić, mów pan.
 Młodzieniec z naciskiem wymówił te słowa a raczej nazwisko Jan-Baptysta Drouet, jakby odgadł, że będzie ono miało w historji nieszczęsny rozgłos.
 — Chciałbym mieć sześć koni pocztowych dla dwóch powozów, które tu przybędą, i konia dla kurjera.
 Drouet skłonił głowę i wyszedłszy na dziedziniec:
 — Hej! pocztyljoni — zawołał — sześć koni do powozu i konia dla kurjera.
 W tej chwili wszedł margrabia Dandoins.
 — Panie — rzekł do Izydora — czy pan wyprzedzasz powóz królewski?
 — Tak, panie...
 Potem nagle przerywając, rzekł:
 — Cicho! szpiegują nas; może nas podsłuchano. Idź pan do swego oddziału, i o ile możności trzymaj ludzi w porządku.