Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/611

 — A! panie!... rzekł pan de Malden — czy możesz się narażać na coś podobnego, oddając przysługę kobiecie, która się znajduje w niebezpiecznem położeniu.
 — Panie, odpowiedział człowiek w szlafroku — osoba, która za tobą stoi, to niezwykła kobieta...
 A nachylając się do ucha pana de Malden, dodał cicho:
 — To królowa!
 — Panie!
 — Poznałem ją.
 Królowa, która słyszała, czy odgadła co mówiono, pociągnęła w tył pana de Malden.
 — Zanim co nastąpi, rzekła — uprzedź pan króla, że jestem poznaną.
 Pan de Malden, w sekundę polecenie to spełnił.
 — Ha! więc — rzekł król — niech ten człowiek przyjdzie do mnie.
 Pan de Malden wrócił, a sądząc, że nie potrzebuje nic ukrywać, powiedział:
 — Król chce mówić z panem.
 Człowiek ów westchnął, a zrzuciwszy pantofle, ażeby najmniej hałasu robić, zbliżył się do drzwiczek powozu.
 — Pańskie nazwisko? — spytał król najprzód.
 — De Prefontaine, Najjaśniejszy Panie — odparł z wahaniem.
 — Czem pan jesteś?
 — Majorem kawalerji, kawalerem orderu Świętego Ludwika.
 — Podwójnie jako major i jako kawaler orderu, wykonałeś mi pan przysięgę na wierność, obowiązkiem więc twoim jest dopomóc mi w kłopocie.
 — Zapewne, wyjąknął major — ale błagam Waszą królewską mość o pośpiech; mogliby mnie zobaczyć.
 — Ej! panie!... rzekł pan de Malden — gdyby was widziano, tem lepiej! nigdy nie nadarzy ci się tak piękna sposobność spełnienia swego obowiązku!
 Major, który zdania tego nie podzielał, westchnął głęboko.