Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/620

 W tej chwili dwóch ludzi rzuciło się w środek tego zamieszania. Jeden przepasany trójkolorową szarfą, drugi w mundurze.
 Pierwszy był to prokurator gminy Sausse.
 Drugim, w mundurze, dowódzca gwardji narodowej Hannonet.
 Za nimi, przy świetle dwóch pochodni, błyszczało kilkadziesiąt strzelb.
 Król pojął, że ci dwaj ludzie, jeśli nie byli pomocą, to przynajmniej opieką.
 — Panowie — rzekł — gotów jestem oddać się wam, jak i osoby, towarzyszące mi; ale brońcie nas od brutalstwa tych ludzi.
 I wskazał uzbrojonych obywateli.
 — Opuścić broń. panowie! — zawołał Hannonet.
 Usłuchano go, pomrukując.
 — Pan nam wybaczysz — rzekł do króla prokurator gminy — ale rozeszła się pogłoska, że Jego królewska mość Ludwik XVI, ucieka, i obowiązkiem naszym jest przekonać się, czy to prawda.
 — Przekonać się, czy to prawda? — zawołał Izydor. — Jeżeli prawda i w powozie tym siedzi król, to powinniście być u stóp króla; jeżeli przeciwnie, jest to osoba prywatna, jakiem ją prawem zatrzymujecie?
 — Panie — rzekł Sausse, zwracając się do króla — do was mówię; czy zechcecie mi zrobić zaszczyt i odpowiedzieć?...
 — Najjaśniejszy Panie — szepnął Izydor pocichu — zyskuj Wasza królewska mość na czasie; pan de Damas i jego dragoni przybędą niezawodnie.
 — Masz słuszność — rzekł król.
 I odpowiadając panu Sausse.
 — A jeśli nasze paszporta są w porządku — rzekł — czy dozwolicie nam puścić się w dalszą drogę?
 — Bezwątpienia — odparł Sausse.
 — A więc, pani baronowo — rzekł król, zwracając się