Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/628

snych ust jego słyszana, rozbiegła się lotem ptaka po ulicach miasta.
 Człowiek jakiś wszedł przelękły do municypalności.
 — Panowie — rzekł — podróżni, zatrzymani u pana Sausse, to naprawdę król i jego rodzina! Usłyszałem z własnych ust króla wyznanie!
 — A więc, panowie — zawołał Drouet — cóż wam mówiłem?
 I bęben bił ciągle, a dzwonienie na gwałt nie ustawało.
 Teraz, jakim sposobem te różne hałasy nie ściągnęły do miasta i do uciekających, pana de Bouille i do Raigecourt oraz huzarów w Varennes stojących?
 Zaraz opowiemy.
 Około dziewiątej wieczorem, dwaj oficerowie tylko co wrócili do hotelu Wielkiego-Monarchy, kiedy usłyszeli turkot powozu.
 Obaj przybiegli do okna.
 Był to kabrjolet, a w nim siedział człowiek w kapelusza i wielkim płaszczu.
 Cofali się w tył, kiedy podróżny ów zawołał:
 — Ej! panowie! czy jeden z was nie jest kawalerem Juljuszem de Bouillé?
 Pan de Bouillé zatrzymał się.
 — Tak panie — rzekł — to ja.
 — W takim razie — odparł człowiek w wielkim płaszczu i kapeluszu — mam panu wiele rzeczy do powiedzenia.
 — Gotów jestem je usłyszeć — odrzekł kawaler — ale zechciej pan wejść do oberży; zaznajomimy się.
 — Chętnie, panie kawalerze, chętnie! — zawołał podróżny:
 I wyskoczywszy z powozu, szybko wbiegł do hotelu.
 Kawaler zauważył, że jest bardzo przelękniony.
 — A! panie kawalerze — ciągnął nieznajomy — dasz mi konie, które tu masz, nieprawdaż?
 — Jakto? konie, które mam tutaj? — odparł pan de Bouillé.
 — Tak! tak! dasz mi je pan! Nie potrzebujesz nic przedemną ukrywać... Ja wiem wszystko!