Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/646

czej się powtórzył, potężniejszem echem odpowiedział: był to okrzyk:
 — Niech żyje naród!
 Krzyk ten w tej chwili był buntem i tak król, jak królowa widzieli, że go część huzarów wydała.
 Marja-Antonina, przyciskając do piersi delfina, pochyliła się przez balkon i przez zęby rzuciła tłumowi słowo:
 — Nędzni!
 Kilku usłyszało to i odpowiedziało pogróżkami, plac brzmiał wielkim gwarem.
 Pan de Choiseul zrozpaczony, chciał się dać zabić; próbował ostatniego wysiłku.
 — Huzarzy! — zawołał — w imię honoru, ocalcie króla!
 Ale w tej chwili z gromadką zbrojnych ludzi, zjawił się nowy aktor na scenie.
 Był to Drouet, który na radzie miejskiej wymógł zatrzymanie króla w dalszej drodze.
 — O!... zawołał, idąc na pana de Choiseul — chcesz uprowadzić króla? A więc, ja powiadam, że tylko umarłym go dostaniesz!
 Pan de Choiseul z szablą w ręku postąpił do Droueta.
 Ale komendant gwardji narodowej rzekł do pana de Choiseul:
 — Jeżeli krok jeszcze uczynisz, umrzesz!
 Na te słowa, rzucił się w grupę człowiek, którego żadne pogróżki wstrzymać nie mogły.
 Był to Izydor de Charny; na Droueta to on czatował.
 — Na bok! na bok!... wołał, przerzynając tłum piersiami konia — ten człowiek do mnie należy.
 I z nożem wpadł na Droueta, Ale w chwili, gdy go miał dosięgnąć, huknęły dwa wystrzały: z pistoletu i z karabinu.
 Kula z pistoletu spłaszczyła się na obojczyku Izydora.
 Kula karabinowa przeszyła mu piersi.
 Te dwa strzały z tak bliska wypadły, że biedny, znalazł się otoczony obłokiem dymu.