Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/65

drea z westchnieniem — jako dziecko, jako dziewica,.. i jako...
 Andrea zamilkła widząc, że idzie za daleko.
 — Dokończ pani!... rzekł Charny.
 — O! domyśliłeś się pan przecie. Chciałam powiedzieć: i jako żona...
 — Byłżebym tak szczęśliwy, żebyś pani wyrzut mi uczyniła?...
 — Wyrzut? — żywo odrzekła Andrea, a jakimże prawem mogłabym panu czynić wyrzut? Sądzisz pan, iż zapomniałam w jakich warunkach zostaliśmy połączeni? Wbrew tym, którzy u stopni ołtarza przysięgają sobie miłość wzajemną, opiekę, my przysięgnęliśmy sobie wieczną obojętność, rozdział zupełny... Moglibyśmy czynić sobie wyrzuty wtedy tylko, gdyby które z nas o tej przysiędze zapomniało.
 Stłumione westchnienie Andrei, padło na serce Oliviera.
 — Widzę, że postanowienie pani jest nieodwołalne, rzekł, ale czy pozwolisz mi przynajmniej zapytać o to w jaki sposób żyć tu zamierzasz? Czy pani tu nie będzie źle za bardzo?
 Andrea uśmiechnęła się smutnie.
 — Dom mojego ojca tak był ubogi... rzekła, iż przy nim ten pawilon, jakkolwiek wydać się panu może skromnym, przedstawia dla mnie zbytek, do jakiego nie byłam nawykła...
 — Jednaże... to rozkoszne ustronie... ten pałac Wersalski...
 — O! panie, wiedziałam dobrze, iż to tylko schronienie chwilowe.
 — Będziesz-że pani mieć tu przynajmniej wszystko, Czego ci potrzeba?
 — Znajdę powoli to wszystko.
 — Zobaczymy też... — rzekł Olivier, który chciał mieć wyobrażenie o mieszkaniu Andrei i zaczął się dokoła oglądać.
 — Co pan chcesz zobaczyć? — zapytała Andrea, powstając żywo, i niespokojnie rzucając okiem na sypialnię.
 — Chcę zobaczyć czy pani nie zanadto ograniczasz życzeń swoich. Pawilon ten jest naprawdę mieszkaniem... przeszedłem przez jeden przedpokój i już zaraz salon, te