Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/651

Prowadzony hałasem, przybiegłem galopem na plac w chwili gdy... Wasza królewska mość cofnęła się z balkonu.
 — A teraz — dodał Charny — czekam rozkazów Waszej królewskiej mości.
 Królowa raz jeszcze ręką dłoń hrabiego de Charny uścisnęła.
 A zwracając się do króla, w tem samem odrętwieniu pogrążonego:
 — Najjaśniejszy panie!... rzekła — czy słyszałeś co powiedział wierny twój sługa, hrabia de Charny?
 Ale król nie odpowiedział.
 Wtedy królowa, wstając, podeszła ku niemu:
 — Najjaśniejszy panie!... rzekła — niema czasu do stracenia, a na nieszczęście, aż nadtośmy go stracili! Oto pan de Charny rozporządza siedemdziesięcioma ludźmi pewnymi i pyta o rozkazy.
 Król skłonił głowę.
 — Najjaśniejszy panie, w imię nieba!... mówiła królowa — jakie są twoje rozkazy?
 I Charny błagał wzrokiem, jak królowa głosem.
 — Moje rozkazy? — powtórzył król. — Nie mogę wydawać rozkazów: jestem więźniem... Róbcie, co tylko za możebne uważacie.
 — Dobrze... rzekła królowa — oto wszystko, czego żądamy.
 A odsuwając się na bok wraz z Charnym:
 — Możesz pan, podjęła królowa — jak powiedział król, czynić wszystko co tylko jest możebnem do uczynienia.
 A ciszej dodała:
 — Tylko rób prędko, działaj energicznie, albo jesteśmy zgubieni!
 — To dobrze, Najjaśniejsza Pani — rzekł Charny — pozwól mi pomówić z tymi panami, a co zadecydujemy będzie niezwłocznie wykonane.
 W tej chwili wszedł pan de Choiseul.
 Trzymał w ręku papiery, skrwawioną chustką owinięte.
 Nie mówiąc nic, podał je Charnemu.