Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/656

 — Gdzież więc jest twój towarzysz?
 — Tam, rzekł, za mną.
 I uczyniwszy krok naprzód, odsłonił drzwi, przez które ujrzano młodzieńca w mundurze, opartego o okno.
 Po twarzy łzy mu płynęły, a w ręku trzymał papier.
 Był to pan Romeuf, ów młody adjutant generała Lafayetta, z którym czytelnik zapoznał się, kiedy pan Ludwik de Bouillé przybył do Paryża.
 Pan de Romeuf, jak to wiemy z rozmowy jego wtedy z młodym rojalistą, był szczerym patrjotą; ale podczas dyktatury pana de Lafayette w Tuileries, obowiązany czuwać nad królową, umiał w obejściu się z nią okazać tyle pełnej uszanowania delikatności, że królowa kilka razy wdzięczność mu swą wyrażała.
 Dlatego ujrzawszy go:
 — O!... zawołała przykro zdziwiona — to pan? Potem z westchnieniem bolesnem kobiety, która widzi upadającą potęgę, podług niej niezwyciężoną:
 — O!... dodała — nie uwierzyłabym nigdy!...
 — Dobrze!... szepnął z uśmiechem drugi wysłaniec — widać, że potrzebny tu byłem.
 Pan de Romeuf zbliżył się powoli ze spuszczonemi oczyma, trzymając w ręku dekret.
 Król niecierpliwie wyrwał go młodzieńcowi.
 A przeczytawszy, odezwał się:
 — Niema już króla we Francji.
 Towarzysz pana de Romeuf uśmiechnął się, jakby chciał powiedzieć:
 — Wiem o tem!...
 Na te słowa króla, królowa postąpiła ku niemu jakby z zapytaniem.
 — Słuchaj, Najjaśniejsza Pani!... rzekł. Oto dekret, który Zgromadzenie ośmieliło się wydać. I przeczytał głosem drżącym z oburzenia co następuje: „Zgromadzenie poleca, aby minister spraw wewnętrznych wysłał kurjerów do departamentów z nakazem do wszyst-