Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/670

 Charny patrzył za oddalającym się, tłumiąc westchnienia i ocierając łzy.
 Następnie, wiedząc, że niema minuty do stracenia, wszedł do pokoju królowej i idąc prosto ku niej — zapytał ucicha:
 — Pan de Romeuf?
 — Jest naszym — odparła królowa.
 — Tem lepiej; bo z tamtej strony niema się czego spodziewać.
 — Cóż więc robić?... zapytała królowa.
 — Zyskiwać na czasie, aż przybędzie pan de Bouillé.
 — Ale czy przybędzie?
 — Przybędzie, bo ja udam się po niego.
 — O!.... zawołała królowa — ulice są zapchane, hrabio, ciebie znają, nie przejdziesz i zabiją cię! Olivierze! Olivierze!
 Ale Charny uśmiechając się, otworzył okno, wychodzące na ogród, posłał ostatnią obietnicę królowi, ostatni ukłon królowej i przebył te piętnaście stóp, które go oddzielały od ziemi.
 Królowa wydała okrzyk przerażenia i głowę ukryła w rękach; ale młodzież pobiegła do okna, i okrzykiem radości odpowiedziała na okrzyk trwogi królowej.
 Charny przelazł przez mur ogrodu i znikł po drugiej stronie muru.
 Było to w samą porę: jednocześnie Billot ukazał się na progu pokoju.