Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/676

że nadejdą jakie inne wieści. Pułk niemiecki jest pewny, nieprawdaż?...
 — Tak, ojcze.
 — To wystarczy, pójdziemy z nim na Varennes. Ruszaj!...
 Hrabia Ludwik pomknął cwałem.
 W dziesięć minut powrócił.
 — Pułk niemiecki idzie za mną!... rzekł do generała.
 — Zastałeś go więc w gotowości do pochodu?...
 — Nie, i to mnie wielce zdziwiło. Musiał dowódca źle mnie zrozumieć wczoraj, kiedym mu powtarzał twój rozkaz, ojcze, bo go zastałem w łóżku. Ale wstaje i przyrzekł mi, że sam pójdzie do koszar, ażeby przyśpieszyć wymarsz. Obawiając się, ażebyś się nie niecierpliwił, ojcze, przybyłem wytłomaczyć ci przyczynę opóźnienia.
 — Dobrze!... powiedział generał. Więc pułk nadciągnie?...
 — Dowódca zapewnił mnie, że idzie za mną.
 Czekano dziesięć minut, potem kwadrans, potem dwadzieścia minut. Nikogo nie było widać.
 Generał niecierpliwie spojrzał na syna.
 — Pojadę tam raz jeszcze, ojcze — powiedział tenże.
 I puszczając konia galopem, powrócił do miasta.
 Czas, jakkolwiek długi wobec niecierpliwości pana de Bouillé, źle był użyty przez dowódcę pułku: zaledwie gotowych było kilku ludzi. Młodzieniec narzekał gorzko, ponowił rozkaz generała i na wyraźną obietnicę dowódcy, że za pięć minut on i jego żołnierze wyruszą z miasta, powrócił do ojca.
 Wracając, zauważył, że brama przez którą już przejeżdżał cztery razy, strzeżona była przez gwardję narodową.
 Czekano znowu pięć minut, dziesięć, kwadrans, nikogo nie było widać.
 A jednak pan de Bouillé rozumiał, że każda minuta stracona była rokiem ujętym więźniom z życia.
 Spostrzeżono kabrjolet na drodze od strony Dun.