Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/68

ROZDZIAŁ XII.

DROGA ZNANA

 Doktór, zamknięty z królem w chwili, gdy odźwierny zapytał o niego z rozkazu Izydora, oraz na prośbę Sebastjana, był to właśnei Gilbert.
 Po pół godzinie Gilbert wyszedł. Król nabierał doń coraz większego zaufania: prawe serce Ludwika XVI oceniło, to co było prawem w sercu Gilberta.
 Przy wyjściu odźwierny oznajmił mu, że go ktoś oczekuje w przedpokoju królowej.
 Wszedł już w prowadzący doń korytarz, gdy wtem otworzyły się drzwi boczne i zamknęły o kilka kroków za nim i za młodym człowiekiem, który, nieświadomy snać miejscowości, namyślał się czy pójść na prawo, czy na lewo.
 Młodzieniec ten spostrzegł idącego Gilberta i przystanął: światło kinkietu uderzyło wprost na twarz młodzieńca.
 — Pan Izydor de Charny!... — zawołał Gilbert.
 — Doktór Gilbert! — zawołał Izydor.
 — Czy to nie pan pytałeś się o mnie?
 — Ja, doktorze, ja... ale przytem ktoś jeszcze...
 — Któż taki?
 — Ktoś... — odrzekł Izydor... — kogo zobaczyć będzie panu bardzo przyjemnie.
 — Czy nie wolno mi zapytać o kim mowa?
 — I owszem, nie chcę pana zatrzymywać dłużej.. Pójdź... a raczej zaprowadź mnie do tej części przedpokoju królowej, która się zowie salonem zielonym.
 — Ba! nie jestem ja bieglejszym od pana w topografii pałaców... — odezwał się z uśmiechem Gilbert... — a zwła-