Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/684

 Następnie zwróciwszy się do króla, rzekł:
 — Niema potrzeby zakładać, konie już założone.
 — To niech powóz zajedzie.
 — Jest już u bramy.
 Król podszedł do okna od ulicy i rzeczywiście spostrzegł powóz zaprzężony; w pośród ogromnego hałasu, jaki grzmiał na ulicy, nie słyszał zbliżenia się powozu.
 Lud zobaczył króla przez szyby.
 Straszliwy okrzyk, a raczej straszliwa groźba ozwała się w tłumie.
 Pan de Choiseul podszedł do królowej.
 Król zbladł.
 — Co Wasza królewska mość rozkaże?... zapytał. — Ja i moi towarzysze wolimy umrzeć, niż patrzeć na to, co się dzieje.
 — Czy sądzisz pan, że pan de Charny ocalał? — cicho i żywo zapytała królowa.
 — O; co do tego, jestem najpewniejszy.
 — Więc jedźmy; ale na imię nieba, więcej jeszcze dla was, niż dla nas, pan i pańscy towarzysze nie opuszczajcie nas.
 Król zrozumiał obawę królowej.
 — Istotnie — rzekł — panowie Choiseul i Damas towarzyszą nam, a ja nie widzę ich koni.
 — To prawda — poparł pan Romeuf, zwracając się do Billota — nie możemy przeszkadzać, ażeby ci panowie nie towarzyszyli Ich królewskim mościom.
 — Ci panowie — odrzekł Billot — pojadą za Najjaśnieiszem Państwem, jeżeli mogą; nasze rozkazy wyrażają, ażebyśmy sprowadzili króla i królowę, a o tych panach nie mówią.
 — A ja oświadczam — odezwał się król z mocą większą, niżby się po nim spodziewać było można — że nie pojadę, aż ci panowie będą mieli konie.
 — Cóż wy na to? zapytał Billot, zwracając się do ludzi zapełniających pokój. Król nie pojedzie, aż ci panowie będą mieli konie.