Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/688

 Zaledwie to wymówił, lud rozdrażniony, otoczył krzycząc:
 — To hrabia Choiseul, to jeden z tych, którzy chcieli uprowadzić króla! Śmierć arystokracie! śmierć zdrajcy!
 Wiadomo z jaką szybkością w zaburzeniach ludowych skutek następuje po groźbie.
 Choiseul zerwany z siodła, pada w tył i znika pochłonięty w tej otchłani strasznej, która zwie się tłumem, a z której w owym czasie namiętności śmiertelnych, człowiek wychodził tylko w kawałkach.
 Ale w chwili gdy padał, pięciu ludzi rzuciło mu się na pomoc.
 Byli to: Damas, Floirac, Romeuf, adjutant Foucq i tenże sam służący James Brisack, z którego rąk wydarto konia i który tym sposobem, mając ręce wolne, mógł ich użyć na obronę pana.
 Nastąpiła chwila straszliwego zamętu.
 Przeciw wszelkiemu prawdopodobieństwu, pan de Choiseul, ani umarł, ani nie był ranny, a przynajmniej nie miał ran ciężkich.
 Żandarm jakiś odparł lufą od swego muszkietu kosę, wymierzoną przeciwko niemu. Brisack odbił drugi podobny cios kijem, wydartym jednemu z napastników.
 Kij złamano, jak trzcinę, ale cios odbity zranił tylko konia Choiseula.
 Wtedy adjutantowi Foucq przyszła myśl krzyknąć:
 — Do mnie dragony!
 Kilku żołnierzy przybiegło na ten okrzyk, i ze wstydu niechcąc dopuścić do zamordowania człowieka, który nimi dowodził, przedarli się do niego.
 Sam Romeuf rzucił się naprzód.
 — W imię Zgromadzenia narodowego, którego jestem mandatarjuszem, w imię generała Lafayetta, którego jestem deputatem — zawołał, prowadźcie tych panów do magistratu.
 Te dwa imiona: Zgromadzenia narodowego i generała