Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/70

 — Piętnastoletni?
 — To, to!
 — Widziałem go, idącego za jedną z dam, która wyszła od Najjaśniejszej Pani.
 — A któż to była ta pani?
 — Nie wiem, miała kapturek nasunięty na oczy.
 — Cóż ona czyniła?
 — Zdawała się uciekać, a chłopiec biegł za nią, wołając: „Pani!“
 — Zejdźmy na dół — rzekł Gilbert — stróż nam powie, czy wyszedł?
 Izydor i Gilbert zapuścili się w ten sam korytarz, przez który przed godziną przechodziła Andrea, ścigana przez Sebastjana.
 Przybyli przed drzwi dziedzińca książąt.
 Zapytano odźwiernego.
 — Istotnie — rzekł tenże — widziałem damę idącą tak prędko, jakby uciekała; chłopiec jakiś był przy niej... Wsiadła do powozu najętego, chłopiec za nią.
 — I cóż potem? — zapytał Gilbert.
 — Dama pociągnęła chłopca do powozu, całowała go gorąco, powiedziała adres stangretowi, zamknęła drzwiczki i powóz pojechał.
 — Czy zapamiętałeś ten adres? — zapytał niespokojnie Gilbert.
 — Doskonale: ulica Coq-Heron Nr. 9, pierwsza brama od ulicy Plastrière.
 Gilbert drgnął.
 — Ależ to adres żony mojego brata, hrabiny Olivierowej de Charny.
 — Fatalność! — mruknął Gilbert.
 W owej epoce ludzie byli zanadto filozofami, ażeby powiedzieć: „Opatrzność!...“ I dodał w myśli:
 — Poznał ją zapewne.
 — Chodźmy więc do hrabiny de Charny, rzekł Izydor.
 Gilbert rozumiał w jakiem położeniu postawi Andreę, jeżeli przyjdzie do niej ze szwagrem.
 — O! panie — rzekł — skoro syn mój znajduje się u hrabiny de Charny, jestem o niego spokojny, ponieważ zaś mam zaszczyt ją znać, to zamiast towarzyszyć mi. lepiej może będzie, ażebyś udał się w, podróż, bo według tego