Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/705

 — Wszystko stracone! rzekł.
 — Dlaczego? zapytał tenże.
 — Czy nie poznajesz tego odgłosu?
 — Zdawałoby się, że to odgłos bębna... Więc co?
 — Zobaczysz!... odrzekł Charny.
 W tej chwili przejeżdżano przez plac.
 Dwie ulice zbiegały się przy placu: ulica Reims i ulica Vitry-le-Français.
 Każdą z tych ulic z bębnami na czele, z chorągwią rozpiętą, szły dwie znaczne kompanie gwardji narodowej: jedna z tysiąca ośmiuset ludzi złożona, druga dochodząca do trzech tysięcy.
 Każdej z tych kompanij przewodniczył człowiek na koniu.
 Jednym był Drouet, drugim Billot.
 Charny rzucił tylko okiem na kierunek, w jakim szła każda kompanja i zrozumiał wszystko.
 Nieobecność Droueta i Billota, niewytłómaczona dotąd, wytłómaczyła się teraz zbyt jasno.
 Byli oni zapewne zawiadomieni o projekcie, jaki knuł się w Chalons; wyjechali, jeden, aby sprowadzić gwardję narodową z Reims, drugi z Vitry-le-Français.
 Ułożyli się zgodnie i obaj przybywali w porę.
 Zatrzymali swych ludzi na placu, który zastawili całkowicie.
 I bez żadnej demonstracji, rozkazano nabić karabiny.
 Orszak się zatrzymał.
 Król wychylił głowę za drzwiczki.
 Zobaczył hrabiego Charny:
 — Co to takiego? zapytał.
 — Najjaśniejszy Panie!... odpowiedział Charny, blady i z zębami zaciśniętemi; nasi wrogowie sprowadzili sobie posiłki i jak widzicie nabijają broń, a za gwardją narodową Chalońską, chłopi stanęli z bronią nabitą.
 — Co myślisz o tem, hrabio de Charny?
 — Myślę, Najjaśniejszy Panie, żeśmy wzięci we dwa ognie, co nie przeszkadza, że jeśli Wasza królewska mość chce przejechać, to przejedzie; tylko jak daleko, tego nie wiem.