Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/718

nieco na łóżku. Ale łóżko to było tak krótkie, że po chwili musiał wstać i otworzywszy drzwi, poprosił o krzesło.
 Panowie de Malden i de Valory stali już na schodach. De Malden będąc bliżej, wziął krzesło z sali jadalnej i zaniósł je królowi.
 Ludwik XVI mając już jedno krzesło drewniane w swej izbie, przystawił doń przyniesione przez pana de Malden, i w ten sposób dosztukował łóżko według swego wzrostu.
 — A! Najjaśniejszy Panie!... rzekł pan de Malden, składając ręce i smutno potrząsając głową, więc to tak Wasza królewska mość zamyśla przepędzić noc?
 — Czemu nie, mój panie?... odpowiedział król.
 A potem dodał:
 — Zresztą, jeżeli to, co mi dzwonią w uszy o nędzy mojego ludu, jest prawdą, iluż z moich poddanych byłoby szczęśliwymi, mając tę izbę, to łoże i te dwa krzesła!
 I spoczął na tem łożu sztucznem, przygotowując się tym sposobem do długich niewygód w więzieniu Temple.
 W chwilę potem dano znać, że wieczerza na stole.
 Król zszedł i zastał sześć nakryć.
 — Dlaczego sześć nakryć? zapytał.
 — Jedno... odpowiedział chłopiec, dla króla, jedno dla królowej, jedno dla księżnej Elżbiety, jedno dla królewny, jedno dla królewicza i jedno dla pana Pétiona.
 — A czemuż także nie po jednemu dla pana Barnava i pana Latour-Maubour?... zapytał król.
 — Były, owszem, Najjaśniejszy Panie... odpowiedział chłopiec, ale pan Barnave kazał je sprzątnąć.
 — I zostawił dla pana Pétiona?
 — Pan Pétion chciał, ażeby pozostało jego nakrycie.
 W tej chwili we drzwiach ukazała się postać poważna, więcej niż poważna, surowa, deputowanego z Chatres.
 Król udał, że go nie widzi i powiedział do chłopca:
 — Ja siadam do stołu tylko z moją rodziną, jadamy jedynie z sobą lub z osobami zaproszonemi; inaczej nie jadamy wcale.
 — Ja też wiedziałem, rzekł Pétion, iż Najjaśniejszy Pan