Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/730

 Zatrzymała się nareszcie prawie bez tchu w sypialni wielkiego kaznodziei.
 Przypadek zrządził, iż stanęła przed portretem kobiety, Podniosła machinalnie oczy i przeczytawszy na ramie te słowa: „Pani Henryka“ zadrżała.
 Barnave uczuł ten dreszcz, nie zrozumiawszy go.
 — Czy wasza królewska mość nie jest cierpiącą? — spytał.
 — Nie — rzekła królowa — lecz ten portret... Pani Henryka.
 Barnave zrozumiał, co się działo w sercu biednej kobiety.
 — Tak — rzekł — Pani Henryka, lecz to Henryka angielska, żona gnuśnego Filipa Orleańskiego a nie wdowa po nieszczęśliwym Karolu I-ym, nie ta, która ledwie nie umarła z zimna w Luwrze, lecz ta, która umarła otruta w Saint-loud i umierając, posłała swój pierścień Bissuetowi.
 Po chwili milczenia dodał.
 — Wolałbym, aby to był portret tamtej.
 — A to dlaczego? — spytała Marja-Antonina.
 — Gdyż są usta, które mają prawo do niektórych rad, a najwięcej upoważnione są te, które śmierć zamknęła.
 — Czy nie mógłbyś mi pan powiedzieć, jakiej rady udzieliłyby mi usta wdowy króla Karola? — spytała królowa.
 — Jeżeli wasza królewska mość rozkaże, spróbuję — odpowiedział Barnave.
 — Spróbuj pan.
 — O, moja siostro! — powiedziałyby te usta — czy nie spostrzegasz podobieństwa między naszemi przeznaczeniami? Ja przybyłam z Francji, jak ty przybywasz z Austrji, byłam obcą dla Anglików, jak ty obcą jesteś Francuzom. Mogąc udzielić mojemu zbłąkanemu mężowi dobrych rad, milczałam, lub źle radziłam, zamiast jednoczyć go z narodem i naród z nim, pobudzałam go do wojny, namawiałam, aby szedł na Londyn z portestantami irlandzkimi. Nietylko utrzymywałam korespondencję z nieprzyjacielem Anglji, lecz