Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/757

 — Hrabina mnie kocha?... mnie?... to niepodobna!
 — A dlaczegóż przecież ja cię kocham!..
 — Lecz przez sześć lat... gdyby hrabina mnie kochała, dałaby mi poznać, powiedziałaby mi to!...
 Nadeszła chwila, w której biedna Marja-Antonina tak wiele cierpiała, iż czuła potrzebę zanurzenia tej boleści, jakby sztyletu w głąb serca.
 — Nie, nie!... zawołała, nie mogła nic wyjawić... nie mogła nic powiedzieć, bo wie dobrze, iż nie może być twoją żoną!...
 — Hrabina de Charny nie może być moją żoną?... powtórzył Olivier.
 — Tak.. mówiła dalej królowa, odurzając się coraz więcej własną boleścią — gdyż wie, iż między wami jest tajemnica, któraby zabiła twą miłość.
 — Tak, ona wie, że gdybyś ją poznał, pogardziłbyś nią!
 — Ja! pogardziłbym hrabiną?...
 — Każdy człowiek szlachetny pogardza młodą dziewczyną, żoną bez małżonka, matką bez męża...
 Teraz zkolei Charny zbladł i oparł się o najbliższe krzesło.
 — Najjaśniejsza Pani!.. zawołał, powiedziałaś zawiele, lub zamało,.. mam prawo żądać tłomaczenia.
 — Tłomaczenia? odemnie, panie? od królowej, tłomaczenia!...
 — Tak, Najjaśniejsza Pani, żądam tego...
 W tej chwili otworzono drzwi.
 — Czego chcą odemnie?... zawołała niecierpliwie królowa.
 — Wasza królewska mość.. odrzekł lokaj... powiedziałaś niegdyś, że przyjmujesz zawsze doktora Gilberta.
 — Więc cóż?
 — Doktór Gilbert uprasza Waszej królewskiej mości, o zaszczyt złożenia swego uszanowania.
 — Doktór Gilbert?... spytała królowa. Czy jesteś pewnym, że to doktór Gilbert?
 — Tak, Najjaśniejsza Pani.