Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/765

 Podziękowała poczciwemu człowiekowi i powróciła do swego mieszkania.
 Przybywszy tam, upadła, nie żeby odpocząć, lecz żeby modlić się przy klęczniku.
 Nie modliła się usty; są chwile, w których wdzięczność dla Stwórcy jest tak wielką, że słów brakuje, lecz ramiona, oczy, serce, cała dusza, całe ciało unosi się ku Bogu!
 Była cała pogrążona w modlitwie, gdy wtem drzwi jej pokoju otworzyły się zcicha; odróciła się zwolna, nie pojmując przyczyny, która ją ocuciła z głębokich rozmyślań.
 Pokojowa stała w progu, szukając jej oczyma pośród ciemności.
 Za pokojową zarysował się cień niewyraźny, lecz któremu instynktem nadała imię i formę.
 — Pan hrabia de Charny, rzekła pokojowa.
 Andrea chciała powstać, lecz sił jej zabrakło, upadła na klęcznik i odwracając się w połowie:
 — Hrabia!... szepnęła, hrabia!
 I chociaż znajdował się tam przed jej oczyma, nie wierzyła jeszcze w jego obecność.
 Skinęła głową, mówić nie mogła. Pokojowa usunęła się, aby przepuścić hrabiego i zamknęła drzwi, Charny i hrabina zostali sami.
 — Powiedziano mi, że pani dopiero wróciłaś... rzekł Charny, czy nie jest z mej strony, niegrzecznie, że już panią nachodzę?
 — Nie... rzekła drżącym głosem, nie; jesteś pan pożądanym. Byłam tak niespokojna, iż wyszłam, aby się dowiedzieć, co się dzieje.
 — Pani wychodziłaś... czy dawno?
 — Od rana, panie; byłam najprzód przy rogatce St.-Martin, później przy Elizejskiej, tam... widziałam... widziałam rodzinę królewską, pana, i uspokoiłam się, na chwilę przynajmniej... Obawiano się o was przy wysiadaniu z powozu; natenczas udałam się do ogrodów Tuileries. Ah, tam!... myślałam, że umrę.