Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/766

 — Tak... rzekł Charny, tłum był wielki, pani byłaś ściśniętą, duszoną prawie, rozumiem...
 — Nie, nie... rzekła Andrea, potrząsając głową. To nie to... Nakoniec dowiedziałam się, żeś pan ocalał i wróciłam tu modlić się i dziękować Bogu.
 — Ponieważ pani klęczałaś i modliłaś się do Boga, nie podnoś się, nie zaniósłszy do niego modlitwy za mego biednego brata!
 — Pan Izydor?... krzyknęła Andrea, więc to on!... nieszczęśliwy młodzieniec.
 I opuściła głowę na ręce.
 Charny postąpił kilka kroków i spoglądał z głębokim wyrazem przywiązania i smutku na tę piękną, czystą istotę.
 W tem spojrzeniu przebijało się niezmierzone uczucie litości, pobłażania i serdecznego udziału w cierpieniu, a nadto powściąganie niecierpliwości; czyż królowa nie powiedziała mu, a raczej nie dała mu dorozumieć się tego niespodziewanego odkrycia, że Andrea go kocha?...
 Skończywszy modlitwę hrabina wstała.
 — Umarł?... spytała.
 — Umarł, pani, jak i mój biedny brat Jerzy, za tę samą sprawę, spełniając ten sam obowiązek!...
 — I wśród tej wielkiej boleści, jaką ci śmierć brata zadała, miałeś pan czas pomyśleć o mnie?... rzekła Andrea tak słabym głosem, że słowa jej zaledwie były zrozumiałemi.
 Szczęściem Charny słuchał sercem i uchem zarazem.
 — Pani... rzekł, czy nie dałaś bratu zlecenia do mnie?
 — A!... szepnęła Andrea, podnosząc się i patrząc z trwogą na hrabiego.
 — Czy nie dałaś mu listu pod moim adresem?
 — Panie!... powtórzyła Andrea drżącym głosem.
 — Po śmierci biednego Izydora oddano mi jego papiery; list pani był między niemi..
 — Czytałeś go pan?... zawołała Andrea, zakrywając twarz rękoma.