Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/767

 — Wszak miałem poznać treść jego tylko w razie śmiertelnej rany, a pani widzisz, że jestem zdrów i cały.
 — A więc list?...
 — Oto jest nienaruszony, tak jak go dałaś Izydorowi.
 — O!... szepnęła Andrea, to, co czynisz, hrabio, jest bardzo pięknem, lecz bardzo okrutnem.
 Charny wyciągnął ręce i ujął rękę Andrei.
 Andrea chciała ją uwolnić, lecz gdy Charny szeptał: „przez litość, pani“, bezsilna, przerażona, zostawiła swą rękę w rękach męża. Nie wiedziała, gdzie zwrócić oczy, aby uniknąć spojrzeń hrabiego, które czuła utkwione w siebie, nie mogąc się usunąć, gdyż opartą była o klęcznik.
 — Tak, rozumiem, przyszedłeś pan zwrócić mi list.
 — Tak — aby zwrócić list i... prosić cię o przebaczenie, hrabino.
 Andrea zadrżała do głębi serca, pierwszy to raz Charny dawał jej ten tytuł, bez poprzedzenia wyrazem pani.
 I wymówił te słowa głosem niezrównanej słodyczy.
 — Przebaczenia! odemnie, ty, panie hrabio? z jakiegoż to powodu?...
 — Za sposób postępowania z tobą przez lat sześć.
 Andrea patrzyła na niego z wzrastającem zdziwieniem.
 — Czy się kiedykolwiek skarżyłam? — spytała.
 — Nie, pani, gdyż jesteś aniołem.
 Pomimo woli łzy popłynęły z oczu Andrei.
 — Ty płaczesz, Andreo? spytał Charny.
 — O! daruj pan... rzekła, zalewając się łzami, lecz nie jestem przyzwyczajoną, abyś tak do mnie mówił... o mój Boże! mój Boże!...
 — I upadła na kanapkę, opuszczając głowę na rękę.
 Po chwili, wstrząsnąwszy głową:
 — Ależ ja jestem szaloną!... zawołała.
 Nagle zatrzymała się. W chwili, gdy zakrywała twarz rękoma, Charny ukląkł przy jej nogach.
 — O! pan przy mych kolanach! u moich nóg!
 — Czyż ci nie powiedziałem, Andreo, że mam cię prosić o przebaczenie?