Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/78

 — Gdzie ukryłaś syna?...
 — Zamknęłam go w tym pokoju.
 — Co mówił do ciebie wychodząc?...
 — Że nie jestem jego matką.
 Andrea umilkła.
 — Dlaczego ci to powiedziała... Mów, ja chcę!...
 — Bo mu oświadczyłam...
 — Coś mu oświadczyła?...
 — Oświadczyłam mu... — rzekła Andrea z pewnem wysileniem, że jesteś nędznikiem i podłym.
 — Spojrzyj w serce biednego dziecka i zdaj sobie sprawę ze zła, jakieś mu wyrządziła.
 — O!... mój Boże, mój Boże!... — zcicha wyrzekła Andrea. — Przepraszam cię, dziecko moje, przepraszam!...
 — Czy pan de Charny domyślał się, że tu jest ten chłopiec?
 — Nie.
 — Jesteś tego pewna?
 — Tak.
 — Dlaczego nie pozostał dłużej?
 — Bo pan de Charny nie mieszka u mnie.
 — Pocóż więc przybył?
 Andrea przez chwilę się namyślała, oczyma nieruchomemi, jak gdyby usiłowała widzieć w ciemności.
 — Oh! — rzekła — drogi mój, drogi Olivier!...
 Gilbert patrzył na nią zdziwiony.
 — Nieszczęsnaż ja! — wyrzekła zcicha Andrea. — On powracał do mnie... ażeby pozostać ze mną, odmówił podróży... On kocha mnie! kochał Gilbert zaczynał dorozumiewać się niewyraźnie tego strasznego dramatu, który oko jego przeniknęło najpierwsze.
 — A ty czy go kochasz? — zapytał.
 Andrea westchnęła.
 — Czy kochasz go? — powtórzył Gilbert.
 — Dlaczego mi zadajesz to pytanie? — zagadnęła Andrea.
 — Czytaj w mojej myśli.
 — A! tak, widzę, zamiar twój jest dobry: chciałbyś sprawić mi tyle szczęścia, żebym zapomniała o złem, któreś mi wyrządził, ale odrzuciłabym szczęście, gdyby