Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/79

mi ono przyszło od ciebie. Ja ciebie nienawidzę i chcę nienawidzieć dalej.
 — Biedna ludzkości! — wyrzekł do siebie Gilbert — tyleż ci wymierzono szczęścia, że aż możesz wybierać tych, od których masz je odbierać?... Więc kochasz go? — dodał.
 — Tak.
 — Odkąd?
 — Od chwili, gdym go ujrzała, od dnia, gdy powrócił z Paryża do Wersalu w tej samej karecie co królowa i ja.
 — Więc wiesz, co jest miłość, Andreo?... — smutno zapytał Gilbert.
 — Wiem, że miłość dana jest człowiekowi dlatego, odpowiedziała młoda kobieta, ażeby miał miarę tego, co wycierpieć zdolny.
 — To dobrze, otóż jesteś kobietą, jesteś matką. Będąc zrazu diamentem szorstkim, wygładziłaś się w ręku tego strasznego kamieniarza, który się królem zowie... Wróćmy do Sebastjana.
 — Tak, tak, wróćmy do niego! Zabroń mi myśleć o panu de Charny; to mi przeszkadza: i zamiast iść za synem, poszłabym może za hrabią.
 — Dobrze! Małżonko, zapomnij o mężu; matko, myśl tylko o swem dziecku.
 Wyraz miękkiej łagodności, który przez chwilę nacechował nietylko oblicze, ale całą osobę Andrei, znikł i ustąpił miejsca wyrazowi zwyczajnemu.
 — Gdzie był Sebastjan podczas, gdyś rozmawiała z panem de Chamy?
 — Był tu, i słuchał pod drzwiami.
 — Co słyszał z waszej rozmowy?
 — Całą część jej pierwszą.
 — Kiedy zamyślił opuścić ten pokój?
 — W chwili, gdy pan de Charny...
 Andrea zatrzymała się.
 — W chwili gdy pan de Charny?... — powtórzył niemiłosierdnie Gilbert.
 — W chwili, gdy ja krzyknęłam, kiedy pan de Charny pocałował mnie w rękę.
 — Widzisz go tedy, i cóż?
 — Tak, widzę go z czołem zmarszczonem, z ustami zaciętemi, z pięścią zaciśniętą na piersi.