Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/8

 Oko nieznajomego zwróciło się ciekawie na zbliżającego się robotnika...
 Kiedy robotnik ten był o jakieś dwadzieścia kroków od karczmy, nieznajomy wszedł do karczmy, nalał z butelki wina i znowu powrócił do drzwi.
 — Hej!... kolego!.... — zawołał — pora chłodna, droga długa; nie zawadzi kropla wina na rozgrzewkę i wzmocnienie..
 Robotnik, idący z Paryża spojrzał dokoła:
 — Czy do mnie mówicie?... — zapytał.
 — A do kogożby, skoro niema nikogo?...
 — I mnie częstujecie kieliszkiem wina?...
 — Czemużby nie?...
 — Aha!....
 — Toć, bodaj, jednegośmy rzemiosła ludzie.
 Robotnik poraz drugi spojrzał na nieznajomego.
 — Wszyscy — rzekł — mogą być jednego rzemiosła; chodzi o to, czy kto w tem rzemiośle czeladnikiem jest, czy majstrem.
 — Zobaczymy to przy kieliszku i gawędce.
 — Niechże i tak będzie — powiedział robotnik, ku drzwiom się ubliżając.
 Nieznajomy ukazał mu stół i kieliszek. Wypili.
 — Cóż tutaj porabiacie?... — zapytał robotnik.
 — Przybywam z Wersalu, jak widzicie, i czekam na orszak królewski, który z królem, królową i delfinem powraca do Paryża.
 — Więc król zdecydował się przybyć do Paryża?... Domyśliłem się tego — rzekł robotnik, tej nocy o godzinie trzeciej z rana, kiedym musiał opuścić Wersal i udać się do Paryża na robotę.
 — Więc tak pilną robotę mieliście w Paryżu?...
 — Pilnie i dobrze płatną — odparł robotnik.
 — Zapewne trudna była robota?... Zamek tajemny, hę?!...
 — Nie. Drzwi ukryte... Dom w domu; jakby kto chciał się w nim ukrywać, nieprawdaż? Drzwi żelazne, rozumiecie, wepchnięte w mur jak w pudełko. Przeciągną po tem wszystkiem warstwę starego dębu i ani podobna będzie odróżnić drzewo od żelaza.
 — A gdzieżeście to u djabła robili?
 — Otóż w tem rzecz, że nie wiem.