Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/80

 — Prowadź więc za nim oczyma, i od tej chwili nie trać go z oczu.
 — Widzę go, widzę! — rzekła Andrea.
 — Co robi?
 — Patrzy koło siebie, czy niema drzwi, wychodzących na ogród, idzie do okna, otwiera je, rzuca ostatni raz oczyma w stronę salonu, przechodzi przez poręcz okienną i znika...
 — Idź za nim w mroku.
 — Nie mogę.
 Gilbert podszedł bliżej ku Andrei i przeciągnął ręką przed jej oczyma.
 — Wiesz dobrze, iż niema nocy dla ciebie, rzekł.
 — Patrz i zobacz.
 — A! biegnie aleją wzdłuż muru, dochodzi do bramy, otwiera ją niewidziany przez nikogo i zmierza ku ulicy Plastrière. Ah! zatrzymuje się, przemawia do przechodzącej kobiety...
 — Słuchaj dobrze, rzekł Gilbert, a usłyszysz o co pyta.
 — Słucham.
 — O cóż pyta?
 — Pyta o ulicę Saint-Honoré.
 — To ja tam mieszkam; poszedł zapewne do mnie. I czeka na mnie, biedny chłopiec?
 Andrea potrząsnęła głową.
 — Nie! — rzekła z widocznym wyrazem niepokoju, nie... nie poszedł tam, nie czeka.
 — Gdzież więc jest?
 — Pozwól mi iść za nim, bo inaczej go zgubię.
 — Oh! idź za nim! idź! — zawołał Gilbert, domyślając się, że Andrea widzi jakieś nieszczęście.
 — Ah! — powiedziała, widzę go! widzę!
 — Dobrze.
 — Wchodzi na ulicę Grenelle, a teraz na Saint-Honoré. Pędem przebiega przez plac Palais-Royal. Znowu pyta o drogę, znowu się rzuca. Jest na ulicy Richelieu... a teraz na Frondeurs... i otóż na Neuve-Saint-Roche. Zatrzymaj się, dziecko! zatrzymaj się, nieszczęśliwy!... Sebastjanie!... Sebastjanie!... czy nie widzisz tego powozu jadącego przez ulicę Sourdriere? Ja widzę go, widzę!... konie... Ah!