Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/811

 Tę oto protestację ułożoną przez swego męża, przepisuje pani Roland.
 Co do Dantona, ten poszedł na pole Marsowe połączyć się ze swymi przyjaciółmi.
 W chwili gdy tam przybył, toczyła się walna rozprawa: w pośrodku wielkiej areny znajdował się ołtarz ojczyzny, wzniesiony na uroczystość 14-go lipca i który tam pozostał jak widmo przeszłości.
 Na ołtarzu był obraz, przedstawiający triumf Woltera z dnia 12-go; na obrazie zaś plakat kordylierów, mieszczący przysięgę Brutusa.
 Rozbierano właśnie pięć słów, podanych w petycji przez Laclosa.
 Byłyby przeszły niepostrzeżenie, gdyby jakiś człowiek, zdający się należeć ubiorem i zachowaniem swobodnem, graniczącem z gwałtownością, do ludu, nie był zatrzymał nagle czytającego.
 — Stój!... krzyknął, oszukują naród!
 — Jakto?... spytał czytający.
 — Przez te słowa: „wszystkiemi sposobami konstytucyjnemi“, zastępujące a przez a, przerabiacie tylko władzę królewską, a my już króla nie chcemy.
 — Nie! nie! ani króla, ani władzy królewskiej nie chcemy!... krzyczała większość zebranych.
 Dziwna rzecz! Jakobini wzięli stronę króla!
 — Panowie, panowie!... wołali, uważajcie: ani władzy królewskiej, ani króla, to znaczy respublika, a my nie dojrzeliśmy jeszcze do respubliki.
 — Nie dojrzeliśmy?... rzekł człowiek z ludu, być może lecz jedno lub dwa takie słońca jak w Varennes a dojrzejemy!
 — Głosować!... wołano, głosować!
 — Głosować! krzyczeli ci, którzy przed chwilą wołali: precz z królem! precz z władzą królewską!
 — Niech ci, którzy nie chcą uznawać Ludwika XVI-go,