Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/839

 Jak powiedzieliśmy, aktorowie i spektatorowie wychodzili jeden po drugim przez wpół otwarte drzwi.
 Robespierre wyszedł z kolei.
 Przez chwilę zawahał się, pójść-li w lewo czy w prawo?
 Aby pójść do siebie, powinien był pójść w lewo, mieszkał bowiem w głębi Marais; lecz w takim razie musiałby przechodzić szeregi tej płatnej gwardji.
 Wolał dostać się na przedmieście Ś-go Honorjusza i prosić Pétiona o schronienie.
 Zawrócił więc na prawo.
 Byłby chętnie pozostał niewidzialnym świadkiem, lecz było to dlań niepodobieństwem w tem ubraniu oliwkowem gładkiem, czysto obywatelskiego stylu, ubranie bowiem w kraty później weszło w użycie, z dodatkiem paru okularów, które miały świadczyć, że już przed czasem, oczy tego cnotliwego patrjoty zużyły się od czuwania oraz w połączeniu ze skośnym chodem łasicy i lisa?
 Zaledwie uszedł on dwadzieścia kroków na ulicy, już parę osób wskazując go mówiły:
 — Robespierre! czy widzisz, Robespierra? To Robespierre!
 Kobiety zatrzymując się składały ręce: kobiety bardzo lubiły Robespierra, który w swoich mowach wiele dokładał starania, aby uwydatnić tkliwość swego serca.
 — Jakto, więc to ten kochany Robespierre? mówiły.
 — Tak, to on!
 — Gdzież to, gdzie?
 — Tam, oto tam... Czy widzisz; ten mały szczupły człowieczek, cały zakurzony, co się przesuwa wzdłuż murów i ukrywa przez skromność?
 Robespierre nie przez skromność, lecz ze strachu się ukrywał; lecz któżby śmiał powiedzieć że cnotliwy, nieskazitelny Robespierre, że trybun ludowy ucieka ze strachu?
 Jeden człowiek poszedł mu zajrzeć w oczy, żeby się przekonać, czy to on był w istocie.
 Robespierre nasunął kapelusz, nie domyślając się w jakim celu tak mu się przypatrywano.