Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/845

 — Wielkie nieszczęście, Najjaśniejsza Pani... partja dworu wygrała!
 — Partja dworu wygrała i pan to nazywa nieszczęściem, panie Gilbert?...
 — Tak, gdyż wygrała tym strasznym środkiem, który pozbawia sił zwycięzcę i który niekiedy stawia go na równi ze zwyciężonym!...
 — Lecz cóż się to stało?...
 — Lafayette i Bailly strzelali do ludu i z tego powodu Lafayette i Bailly nie mogą już wam teraz służyć!
 — A to dlaczego?...
 — Gdyż stracili popularność.
 — A co czynił lud, gdy do niego strzelano?
 — Podpisywał petycję, żądającą abdykacji.
 — Abdykacji!... czyjej?...
 — Króla.
 — I pan uważasz, że niesłusznie do nich strzelano?... zawołała królowa, której oczy zabłysły.
 — Sądzę, że lepiej było go przekonać, niż zabijać.
 — Lecz o czem go przekonać?...
 — O szczerości króla.
 — Ależ król jest szczerym!...
 — Za pozwoleniem Najjaśniejsza Pani... Jest temu trzy dni, jak opuściłem króla, cały wieczór spędziłem, na przekonywaniu go, że prawdziwemi nieprzyjaciółmi są mu bracia, pan de Condé i emigranci. Na klęczkach błagałem króla, aby zerwał wszelkie z nimi stosunki i przyjął szczerze konstytucję, oprócz punktów, które w praktyce okazałyby się niepodobnemi do wykonania. Król przekonany, — przynajmniej tak mi się zdawało, — łaskawie przyrzekł, że między nim a emigracją wszystko jest skończone, ale zaledwie wyszedłem, nietylko podpisał, ale kazał i wam podpisać Najjaśniejsza Pani list do swego brata, na którego zlewa władzę swoją przy cesarzu austrjackim i królu pruskim...
 Królowa zaczerwieniła się, jak dziecko złapane na uczynku, tylko, że dziecko schwytane na złem, uderza w pokorę, a ona się oburzyła.