Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/846

 — Więc nieprzyjaciele nasi mają szpiegów nawet w gabinecie królewskim?
 — Tak, Najjaśniejsza Pani!... odpowiedział spokojnie Gilbert i to właśnie czyni każdy fałszywy krok króla tak niebezpiecznym.
 — Ależ panie, cały list napisany był ręką króla, zaraz też podpisany przezemnie, złożony i zapieczętowany przez króla, a następnie oddany kurjerowi, który miał go zawieźć.
 — To prawda, Najjaśniejsza Pani.
 — Więc kurjer był zatrzymany?
 — List został przeczytany.
 — Jesteśmy zatem otoczeni samymi zdrajcami!
 — Nie wszyscy ludzie są hrabiami de Charny.
 — Co pan przez to chcesz powiedzieć?
 — Niestety! chcę powiedzieć, że złą wróżbą, zapowiadającą zgubę królów, jest gdy oddalają od siebie ludzi, których powinniby do losów swoich przykuć żeleznemi węzłami.
 — Nie oddaliłam pana de Charny... rzekła z goryczą królowa, pan de Charny sam się oddalił. Gdy królów dotyka nieszczęście, niema dość silnych węzłów na zatrzymanie przy sobie przyjaciół.
 Gilbert spojrzał na królowę i potrząsł z lekka głową.
 — Nie oczerniaj Najjaśniejsza Pani pana de Charny, inaczej krew jego dwóch braci z grobu zawoła, że królowa Francji jest niewdzięczną!
 — Panie!... zawołała Marja Antonina.
 — O! Najjaśniejsza Pani, wiesz, że mówię prawdę, odpowiedział Gilbert, wiesz dobrze, że w dniu, gdy ci prawdziwe nieszczęście zagrozi, znajdziesz pana de Charny na jego stanowisku, jakkolwiekby ono niebezpieczne było.
 Królowa spuściła głowę.
 — Wreszcie... rzekła z niecierpliwością, nie przyszedłeś pan, aby mi mówić o panu Charny, spodziewam się...
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, lecz myśli niekiedy, jak wypadki łączą się niewidzialną nicią ze sobą i naraz wycho-