Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/859

madzony naród w obecności króla, nie uważał go za swego pana. Jeżeli król wykonywać będzie przysięgę stojąc, żądam, aby Zgromadzenie słuchało go w tejże samej postawie.
 Naówczas ten sam głos się odezwał:
 — Chcę przedstawić modyfikację, która wszystkich pogodzi. Postanówmy, że będzie dozwolonem panu de Malouet i każdemu innemu, kto będzie wolał tę pozycję — wysłuchać króla na klęczkach, lecz my trzymajmy się zrobione; propozycji...
 Propozycja została usuniętą.
 W dniu następnym po tych rozprawach, król miał wykonać przysięgę. Sala była przepełnioną, trybuny zaledwie mogły pomieścić słuchaczy.
 O dwunastej oznajmiono przybycie króla.
 Król mówił stojąc. Zgromadzenie stojąc go słuchało.
 Po ukończeniu mowy, podpisano akt konstytucyjny i wszyscy usiedli.
 Natenczas prezes (był nim Thouret) podniósł się dla wypowiedzenia mowy, lecz po kilku słowach widząc, że król się nie podnosi, usiadł, co wywołało oklaski z trybun.
 Na te oklaski, powtarzające się kilkakrotnie, król mocno zbladł.
 Wyciągnął chustkę z kieszeni i otarł pot spływający mu z czoła.
 Królowa była obecną posiedzeniu w loży prywatnej. Nie mogąc dłużej wytrzymać, wstała, wyszła i zamknąwszy drzwi gwałtownie, kazała się odprowadzić do Tuileries. Wróciła, nie wyrzekłszy słowa nawet do swych najbliższych. Od chwili gdy Oliviera przy niej nie było, serce jej wciągało żółć w siebie, nie wylewając jej nigdy.
 Król powrócił w pół godziny po jej przybyciu.
 — Gdzie królowa? — spytał natychmiast.
 Wskazano mu, gdzie się znajdowała.
 Woźny chciał go poprzedzić.
 Odsunął go znakiem, otworzył sam drzwi i stanął nagle na progu pokoju, w którym się królowa znajdowała.
 Był tak blady, tak zgnębiony, pot tak grubemi kroplami