Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/863

 Zdawało się, że dawał znak, któremu cały parter był posłuszny.
 I w samej rzeczy, jakby jednym głosem, jednym strasznym głosem, parter wykrzyknął:
 — Niema już pana, niema pani, jest tylko wolność!
 Lecz na ten krzyk loże i galer je odpowiedziały:
 — Niech żyje król! niech żyje królowa! niech żyją wiecznie nasz pan i nasza pani!
 — Precz z panem! precz z panią! Wolność! wolność! wolność! — zagrzmiał po raz drugi parter.
 Po tem pierwszem wypowiedzeniu wojny, walka się zaczęła.
 Królowa wydała okrzyk przerażenia i zamknęła oczy; nie czuła już dosyć sił w sobie, aby patrzeć na tego szatana zniszczenia.
 W tejże samej chwili, oficerowie gwardji narodowej otoczyli ją, czyniąc ze swych ciał obronny szaniec i wyprowadzili z sali.
 Lecz jeszcze w korytarzach krzyki nie przestawały ją ścigać:
 — Niema już pana! niema pani! niema już króla! niema królowej!
 Zaniesiono ją zemdloną do powozu.
 Była to ostatnia bytność królowej w teatrze.
 Dnia 30-go września, Zgromadzenie oznajmiło przez swego prezesa Thuret, że spełniło swe zadanie i ukończyło posiedzenia.
 Oto w kilku słowach streszczenie ich prac, które zajęły dwa lata i cztery miesiące czasu:
 Zdezorganizowanie zupełne monarchji.
 Uorganizowanie władzy ludu.
 Zniesienie przywilejów szlacheckich i duchownych.
 Uchwalenie tysiąca dwustu miljonów asygnat.
 Urządzenie hypoteki w dobrach narodowych.
 Przyznanie wolności wyznań.
 Zniesienie zakonów.