Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/877

 Młodzieniec zbliżył latarnię i krzyknął.
 Pomimo strasznej rany, która szpeciła tego człowieka, zdawało się, iż znalazł w nim kogo szukał.
 Tylko czy był żywym, czy umarłym?
 Ten, który już był w połowie drogi do grobu, miał głowę szablą przeciętą, rana była straszna! Odcięta skóra z włosami z lewej strony, wisiała na twarzy i odsłaniała gołą czaszkę, arterja skroniowa była przecięta i z tego powodu całe ciało zmarłego czy rannego zalane było krwią.
 Od strony rany twarz była nie do poznania.
 Młody człowiek oświetlił latarnią drugą stronę twarzy.
 — O! obywatele... zawołał, to on! to ten, którego szukam: to pan Billot.
 — Do licha!... rzekł jeden z ludzi, ten pan Billot trochę odżył.
 — Wszak sam powiedziałeś, że wydał westchnienie.
 — Tak mi się przynajmniej zdawało.
 — A więc zrób mi przyjemność...
 Oficer wyjął pieniądz z kieszeni.
 — Jaką?... zapytał tragarz, pełen dobrych chęci na widok monety.
 — Biegnij prędko do rzeki i przynieś wody w kapeluszu.
 — Bardzo dobrze.
 — I człowiek pobiegł w kierunku rzeki, a oficer zajął jego miejsce i podtrzymywał rannego.
 W pięć minut posłany wrócił.
 — Oblej mu twarz wodą... wyrzekł oficer.
 Człowiek był posłuszny, nabrał wody w dłoń i spryskał nią twarz rannego.
 — Zadrżał!... zawołał młody oficer... nie umarł! O kochany panie Billot, jakież to szczęście, że tu przyszedłem!
 Rzeczywiście, że to szczęście... odpowiedzieli obadwaj tragarze, jeszcze dwadzieśscia kroków, a wasz przyjaciel przyszedłby do siebie w sieciach Saint-Cloud.
 — Skropcie go jeszcze wodą!
 Tragarz powtórzył operację, a ranny zadrżał i westchnął.
 — No, no... rzekł drugi tragarz, nie umarł napewmo.