Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/880

strzegł jakiegoś człowieka czarno ubranego. Przyświecało mu dwóch posługaczy szpitalnych, a on zwiedzał jedno po drugiem łoże cierpień.
 Im bardziej czarny człowiek zbliżał się do Ludwika Pitoux, tem więcej zdawało się młodzieńcowi, że go poznaje.
 W końcu wszelka wątpliwość ustała i Pitoux, odważywszy się odstąpić parę kroków od rannego, zawołał z całego gardła:
 — Tutaj panie Gilbercie! tutaj!
 Chirurg, który był istotnie Gilbertem, usłuchał głosu!
 — A! to ty, Ludwiku?
 — Tak, mój Boże, to ja, panie Gilbercie.
 — Czy widziałeś Billota?
 — Oto on, panie... rzekł Pitoux, wskazując na rannego.
 — Umarł?... zapytał doktór...
 — Niestety, panie Gilbercie, chociaż zdaje mi się że nie, jednak nie taję, że nie wiele mu się należy.
 Gilbert zbliżył się do materaca, a dwaj posługacze, oświecili twarz rannego.
 — Dostał w głowę, panie Gilbercie, w głowę!... Biedny, kochany pan Billot ma głowę przeciętą aż do szczęki.
 Gilbert z uwagą opatrzył ranę.
 — Rana jest bardzo niebezpieczna... szepnął, a zwracając się do posługaczy, dodał:
 — Potrzebuję osobnego pokoju dla tego człowieka, bo jest moim przyjacielem.
 Infirmerzy porozumieli się z sobą.
 — Niema osobnego pokoju... rzekli... lecz jest miejsce w składzie bielizny.
 — Doskonale!... powiedział Gillert, przeniesiemy go do składu bielizny.
 Podniesiono jak można było najostrożniej rannego, lecz mimo to wydał bolesne westchnienie.
 — A!... zawołał Gilbert, nigdy okrzyk radości nie zrobił mi tyle przyjemności co to westchnienie boleści: żyje, to najważniejsze!