Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/885

 — Kto tam?
 — To ja!... Pitoux.
 — Co za ja?
 — Ależ to ja, Anioł Pitoux, kapitan gwardji narodowej.
 — Anioł Pitoux?... nie znam wcale!
 — Kapitan gwardji narodowej!
 — Kapitan?... powtórzył odźwierny, kapitan...
 — Kapitan! powtórzył Pitoux, który znał wpływ tego tytułu.
 Istotnie odźwierny mógł myśleć, iż w czasie, gdy gwardja narodowa zachwiała przewagę dawnej armji, kapitan był może adjutantem Lafayetta.
 To też głosem o wiele łagodniejszym, nie otwierając jednak drzwi zapytał:
 — Czego pan kapitan żąda?
 — Chcę mówić z panem hrabią da Charny.
 — Kiedy go niema.
 — To z panią hrabiną.
 — I jej niema także.
 — A gdzie są?
 — Wyjechali dziś rano.
 — Dokąd?
 — Do swoich dóbr w Boursonnes.
 — Ach!... zawołał Pitoux, mówiąc sam do siebie, to ich pewnie spotkałem jadących w Dammartin; zapewne to oni byli w tym powozie pocztowym,... gdybym wiedział!...
 Lecz Pitoux nie wiedząc, pozwolił przejechać hrabiemu i hrabinie,.
 — Mój przyjacielu, rzekł doktór, czy nie mógłbyś w nieobecności twych państwa udzielić nam pewnej wiadomości?
 — A, przepraszam pana, rzekł odźwierny, który w skutek nawyknień arystokratycznych, odróżnił głos pana, przemawiającego ze zwykłą łagodnością i słodyczą.
 I otwierając drzwi, poczciwiec zbliżył się w bieliźnie i z czapką bawełnianą w ręku, odebrać, jak to mówią w stylu służbowym, rozkazy, u drzwiczek powozu doktora.
 — Jakich wiadomości pan żąda?... spytał odźwierny.