Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/895

 — To nie mnie obraziłaś, ciotko Anielo, to składnię.
 — Przeproszę ją za pierwszym razem, gdy ją spotkam... odrzekła pokornie.
 — Dobrze, ciotko Anielo, dobrze, może wypijesz szklaneczkę wina?
 — Dziękuję bardzo, nie piję nigdy wina.
 — To bardzo źle, wino nie jest zakazane prawem kościelnem.
 — O! ja nie dlatego nie pijam wina, że jest zakazanem, tylko, że butelka dziesięć sous kosztuje.
 — Zawsze więc jesteś skąpą, ciotko Anielo?... spytał ksiądz, rozsiadając się w fotelu.
 — Niestety! miły Boże, trzeba nią być dobrodzieju, gdy się jest biedną.
 — No, no, biedną! a wynajmowanie krzeseł, które ci oddałem za nic, gdy mógłbym wziąć za to sto talarów od każdego innego.
 — Ach dobrodzieju! Jakby to być mogło?... Nigdy w życiu! Chybaby się czystą wodą żywił.
 — Dlatego też ofiaruję ci szklaneczkę wina, ciotko Anielo.
 — Przyjmijcież, bo się wuj rozgniewa... szepnęła panna Adelajda.
 — Więc to może rozgniewać pańskiego wuja?... rzekła ciotka Aniela, która umierała z chętki do wina.
 — A z pewnością.
 — Kiedy tak, to proszę dobrodzieja o naparsteczek, aby wam być posłuszną.
 — Cóż znowu?... rzekł ksiądz, nalewając całą szklankę rubinowego burgunda... wypij mi zaraz to wszystko, ciotko Anielo, a gdy będziesz liczyć twoje talary, będzie ci się zdawać, że masz ich podwójną liczbę.
 Ciotka Aniela już niosła szklankę do ust.
 — Moje talary?... powiedziała, ach! dobrodzieju, nie mów takich rzeczy, jesteś sługą Bożym, gotowi ci uwierzyć.
 — Pij, ciotko Anielo, pij.
 Ciotka Aniela umoczyła usta, jakby dla zrobienia przy-