Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/906

czyny, iż przeszła pół mili, nie wyrzekłszy słowa, przysłuchując się tylko nielicznym głosom swego serca i odpowiadając im równie cicho, jak one mówiły.
 Gdy Pitoux osądził, że w domu już wszystko skończono:
 — Panno Katarzyno... rzekł, możebyśmy wrócili?
 Katarzyna wyszła z zamyślenia, jak ze snu.
 — O! tak, wracajmy, jesteś tak dobrym, mój kochany Pitoux.
 I zwróciła się do Pisseleu!
 Gdy przyszli, pani Clement dała znak Aniołowi Pitoux, że przygotowania do pogrzebu skończone.
 Katarzyna weszła do swego pokoju, aby położyć dziecko, i chciała powrócić do zmarłej swej matki.
 Lecz w progu spotkała Pitoux, który rzekł:
 — Napróżno, panno Katarzyno, wszystko już skończone.
 — Jakto wszystko skończone?
 — Tak... w naszej nieobecności...
 Pitoux zawahał się.
 — A więc dlatego tak nalegałeś, abym wyszła... rozumiem, dobry Pitoux!
 I Pitoux w nagrodę otrzymał spojrzenie wdzięczności.
 — Jeszcze tylko jednę modlitwę... dodała młoda dziewczyna, a zaraz powrócę.
 Katarzyna poszła do pokoju matki.
 Pitoux szedł za nią na palcach i stanął w progu.
 Trumna stała w pośrodku pokoju na dwóch krzesłach.
 Na ten widok Katarzyna zadrżała i nowe łzy puściły się z jej oczu.
 Uklękła i przycisnęła do trumny czoło zbladłe od smutku i utrudzenia.
 Na bolesnej drodze, która prowadzi zmarłego z łoża, gdzie zakończył życie, do grobu, jego wiekuistego mieszkania, pozostali przy życiu potrącają co chwila o jakiś szczegół, zdający się być przeznaczonym na to, aby wycisnąć z ich zbolałych serc łzę ostatnią.
 — Modlitwa trwała długo, Katarzyna nie mogła się oderwać od trumny; pojmowała dobrze biedna dziewczyna, iż od