Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/909

 Pitoux znał księdza Fortier i odgadł wszystko. Ksiądz Fortier pod pretekstem zaniedbanej spowiedzi ze strony zmarłej, odmówił jej pogrzebu.
 Te uwagi udzielone przez Pitoux panu de Longpre, a przez tego ostatniego obecnym, zrobiły bolesne wrażenie.
 Spojrzano po sobie w milczeniu, i głos jakiś zawołał:
 — Jeżeli ksiądz Fortier nie chce odprawić mszy, to się bez niej obejdziemy.
 Był to głos Dezyderyusza Maniquet.
 Dezyderjusz Maniquet był znany ze swych przekonań anti-religijnych.
 Nastała chwila milczenia.
 Zgromadzenie zdawało się przerażone tą myślą.
 A jednak, znajdowano się w czasie największego rozwoju filozofji Woltera i Roussa.
 — Panowie... rzekł mer, idźmy do Villers-Cotterets, tam się wszystko wyjaśni.
 — Do Villers-Cotterets!... zawołano jednogłośnie.
 Pittoux dał znak czterem swoim ludziom; podłożono lufy fuzji pod trumnę i uniesiono zmarłą.
 Niesiono trumnę około Katarzyny z dzieckiem klęczącej na progu.
 Gdy ją niesiono, Katarzyna ucałowała próg domu, do którego nie miała nadziei powrócić więcej, a wstając, rzekła do Pitoux:
 — Znajdziesz mnie w chacie ojca Clouis.
 I przez podwórze i ogrody folwarku, oddaliła się szybko.