Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/912

 — Trzeba pójść do proboszcza po klucze... rzekł Dezyderjusz Maniquet.
 — Tak, tak, idźmy po klucze... zawołało ze dwieście głosów.
 — To będzie za długo trwało... powiedział Billot, gdy śmierć uderza we drzwi, nie ma zwyczaju czekać.
 I spojrzał wokoło siebie: wprost kościoła budowano dom.
 Cieśle obrabiali belki.
 Billot podszedł do nich i wskazał im, że potrzebuje belki, którą obrabiali.
 Cieśle odsunęli się na bok.
 Belka była oparta o tarcice.
 Billot objął belkę w połowie jej długości, i poniósł. Lecz zawiele liczył na siły, które jeszcze nie powróciły. Pod tym olbrzymim ciężarem kolos ten zachwiał się i zdawało się, że upadnie.
 Lecz było to tylko jedno mgnienie oka; Billot odzyskał równowagę, uśmiechając się strasznym uśmiechem, poczem zbliżył się z belką pod pachą i szedł krokiem wolnym, lecz pewnym.
 Możnaby powiedzieć, iż trzymał starożytny taran, którym Aleksandry, Annibale i Cezary mury rozbijali.
 Stanął pod drzwiami i puścił w ruch machinę.
 Drzwi były dębowe, zawiasy, rygle i zamki żelazne.
 Za trzeciem uderzeniem zamki puściły, i drzwi stanęły otworem, Billot rzucił belkę, którą czterech ludzi z trudnością odniosło na miejsce.
 — Teraz, panie merze... rzekł Billot, każ postawić w pośrodku chóru trumnę biednej mej żony, która nie zrobiła nikomu nic złego, a ty, Pitoux, zajmij się sprowadzeniem sług kościelnych, szwajcara, śpiewaków i dzieci śpiewających w chórze, księdza ja sam biorę na siebie.
 Mer wprowadził orszak z trumną do kościoła, Pitoux poszedł po służbę i śpiewaków, wziąwszy z sobą swego oficera Dezyderjusza Maniquet i czterech ludzi na wypadek oporu.