Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/944

żenie. Zalecała potrzebę utrzymania porządku i zjednoczenia się w imię miłości ojczyzny.
 Pastoret przewodniczył Zgromadzeniu.
 Król powiedział w mowie, iż: „potrzebuje być kochanym“.
 — I my również, Najjaśniejszy Panie!... odpowiedział prezes, potrzebujemy być kochani przez ciebie.
 Cała sala zagrzmiała oklaskami.
 Król uważał w swej mowie rewolucję za skończoną.
 Przez chwilę całe Zgromadzenie myślało to samo.
 Aby tak się stało, potrzeba było królowi nie ulegać księżom z dobrej woli, a emigrantom z musu.
 Wrażenie sprawione na Zgromadzeniu rozeszło się po całym Paryżu.
 Wieczorem król z rodziną udał się do teatru.
 Wielu płakało, on sam nawet, tak mało usposobiony do czułości tego rodzaju, miał jednak łzy w oczach.
 Podczas nocy król napisał listy do wszystkich panujących, zawiadamiając ich o przyjęciu przez siebie konstytucji 1971 roku.
 Wiadomo zresztą, iż pewnego dnia, w chwili uniesienia zaprzysiągł tę konstytucję, nim jeszcze była ukończoną.
 Nazajutrz Couthon przypomniał sobie o trybunach.
 Oznajmił, iż ma wnieść projekt.
 Znano już projekty Couthona i chętnie go słuchano.
 — Obywatele!... rzekł Couthon, żądam, aby znikł z tej sali wszelki ślad przywilejów, a tem samem, aby wszystkie trybuny otwarte były dla publiczności.
 Wniosek przyjęto jednogłośnie.
 Nazajutrz lud zajął trybuny byłych deputowanych i zniszczył w ten sposób ślady dawnego Zgromadzenia konstytucyjnego.