Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/949

 — Dobrze!... powiedział Bertrand de Got.
 — Drugą, to zdjęcie exkomuniki ze mnie i moich.
 Flip był wyklętym.
 — Dobrze!.. wyrzekł Bertrand, zdziwiony, iż żądano od niego tak mało, czyniąc dla niego tak wiele.
 — Chcę po trzecie, abyś mi zabezpieczył w mojem królestwie dziesięciny duchowne na lat pięć, dla wyrównania wydatków poniesionych na wojnę z Flandrją.
 — Dobrze!
 — Chcę po czwarte, abyś zniszczył bullę papieża Bonifacego: „Ausculta filii.“
 — Zgadzam się.
 — Chcę po piąte, abyś powrócił do godności kardynałów: Marka Jecobo i Piotra de Colonna, i udzielił tej godności kilku przyjaciołom moim.
 — Zgadzam się! zgadzam się najchętniej!
 Poczem gdy Filip milczał:
 — A szósta łaska, królu? — zapytał arcybiskup niespokojnie.
 — O szóstej... odpowiedział Filip Piękny, będę mówił w właściwym czasie i miejscu, gdyż to rzecz ważna i tajemnicza...
 — Ważna i tajemnicza?... powtórzył Bertrand de Got.
 — Ważna i tak tajemnicza, iż żądam, abyś mi ją naprzód na krucyfiks zaprzysiągł.
 I zdjął krzyż z piersi i podał go arcybiskupowi.
 De Got nie zawahał się ani chwili, był to bowiem ostatni szczebel, który go dzielił od papiestwa.
 Wyciągnął rękę nad wizerunkiem Zbawiciela i wyrzekł głosem pewnym:
 — Przysięgam!
 — Dobrze... powiedział król. W którem z miast mego królestwa chcesz być koronowanym?
 — W Lyonie.
 — Chodź więc ze mną! Jesteś papieżem pod imieniem Klemensa V-go.