Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/956

umysły, zwłaszcza, że inna wieść podniecająca rozeszła się po mieście.
 Oto wielki kufer napełniony srebrem, został wyniesiony za miasto.
 Nazajutrz nie było mowy o jednym, lecz o sześciu kufrach.
 Na trzeci dzień zrobiło się z tego osiemnaście pak pełnych.
 Cóż to było za srebro w tych pakach?...
 Były to przedmioty z lombardu, które partja francuska opuszczając miasto, chciała jak mówiono zabrać ze sobą.
 Wiadomość wywołała w mieście burzę, a ta jak wicher, jak ów sławny wicher Zoa-zou zawsze sprowadza spustoszenie.
 Bieda tak była wielka w Awinjonie, iż każdy miał coś w zastawie.
 Jakkolwiek mało zastawiał biedny, miał się jednak przez to za zrujnowanego.
 Bogatego rujnuje strata miljona, biednego strata łachmana; wszystko względnem jest na świecie.
 Było to szesnastego października, jednej niedzieli wieśniacy z okolic przyszli do miasta na mszę w kościele. W owej epoce każdy chodził uzbrojony. Chwila zatem dobrze była wybraną, cios dobrze wymierzony.
 Nie szło już o stronnictwo, ale o złodziei, którzy okradli biednych.
 Tłum napływał do kościoła Kordyljerów, wieśniacy, mieszczanie, rzemieślnicy, tragarze; biali, czerwoni, trójkolorowi krzyczeli, aby natychmiast zdano im rachunki na ręce Lescuyera.
 Dlaczego wybrano Lescuyera?...
 Niewiadomo.
 Wtem przyprowadzono Lescuyera do kościoła.
 Chciał się schronić do ratusza, ale go poznano, porwano i zaczęto popychać ku kościołowi kułakami, nogami i kijami.