Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/972

 — Możecie mi, księżno, wszystko powiedzieć, bom w każdej chwili gotów oddać życie za króla.
 — Panie... zapytała Elżbieta... czy istnieje środek jaki przeciw truciźnie?
 Gilbert uśmiechnął się nieznacznie.
 — Powszechnego niema, ale każda substancja jadowita ma swój antidot, lubo naprawdę, prawie zawsze bezskuteczny.
 — O Boże! mój Boże!...
 — Potrzeba jest naprzód wiedzieć, czy ma się do czynienia z trucizną mineralną, czy roślinną. Trucizny mineralne działają zazwyczaj na żołądek i wnętrzności, roślinne na system nerwowy; o którym rodzaju trucizny chce mówić Wasza Wysokość?
 — Posłuchaj mnie, doktorze, chcę ci powiedzieć wielką tajemnicę.
 — Słucham Waszej książęcej mości.
 — Lękam się, żeby nie otruli króla.
 — Ktoby mógł dopuścić się tej zbrodni?
 — A oto jak się rzeczy mają... Pan Laporte intendent listy cywilnej, znasz go pan?...
 — Znam...
 — Pan Laporte otóż kazał nas uprzedzić, iż jeden z oficjalistów królewskich, były pasztetnik w Palais-Royal, powraca napowrót do swego zawodu. Człowiek ten, zawzięty Jakobin, powiedział głośno, iż wielkieby dobrodziejstwo wyświadczono Francji, gdyby otruto króla...
 — Ludzie, noszący się z myślą podobnej zbrodni, nigdy się nie chwalą z tem naprzód.
 — O! panie! to tak łatwo byłoby otruć króla. Na szczęście, człowiek ten ma tylko wydział pasztetniczy.
 — Więc Wasza wysokość przedsięwzięłaś środki ostrożności?
 — Tak, postanowiliśmy, iż król jadać będzie tylko mięso i chleb przynoszony przez pana Thierry z Ville d‘Avray.