Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/974

 — O! panie! tyle głów i tyle serc porywa za sobą ten wicher burzliwy, że niewiadomo komu ufać — doprawdy...
 — Czyż dlatego królowa z polecenia Umiarkowanych przyjmuje ministra na sposób pani Stael?
 Marja-Antonina zadrżała.
 — Wiesz pan o tem?... spytała.
 — Wiem, Najjaśniejsza Pani, że Wasza królewska mość dała słowo panu de Narbonne...
 — I ganisz mi to pan może?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani; jest to próba, tak dobra, jak wiele innych. Gdy król wszystkiego poprobuje, skończy może na tem, od czego zacząć był powinien.
 — Znałeś panią de Stael?
 — Miałem ten zaszczyt. Po wyjściu z Bastylji przedstawiłem się jej, w jej własnym domu, i zostałem przez pana Neckera objaśniony, że to na rozkaz królowej zostałem aresztowany.
 — Obiecaliśmy sobie nie wspominać nigdy o tej pomyłce... powiedziała Marja-Antonina z uśmiechem.
 — Nie powracam do niej, Najjaśniejsza Pani, odpowiadam jedynie na zapytanie Waszej królewskiej mości.
 — Co pan sądzisz o panu Necker?
 — Poczciwy niemiec, mieszanina żywiołów przeróżnorodnych, człowieczyna, który przeszedłszy stopnie śmieszności popadł w napuszoność.
 — Lecz czy pan nie należysz do tych, którzy popchnęli króla, aby go powołał na nowo?
 — Pan Necker słusznie czy niesłusznie, był najbardziej popularnym w królestwie i dlatego też powiedziałem królowi: „Najjaśniejszy Panie, oprzyj się na tej popularności“.
 — A pani de Stael?...
 — Najjaśniejsza Pani czynisz mi zaszczyt zapytując, co myślę o pani de Stael?
 — Tak, panie... — Biorąc rzecz ze strony fizycznej, ma ona: nos za wielki, usta za grube i niezgrabną figurę.