Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/981

bertem, jakiś człowiek, małego wzrostu, zwinny, muskularny, ze sprytnym wyrazem błyszczących oczu, mający lat pięćdziesiąt sześć, chociaż wydawał się o dziesięć lat młodszym, z twarzą ogorzałą życiem obozowem, wprowadzony został do gabinetu Ludwika XVI.
 Miał na sobie mundur generała brygady.
 Chwilę zaledwie był w salonie, gdy się drzwi otworzyły i wszedł Ludwik XVI.
 Dwaj ci ludzie pierwszy raz spotykali się z sobą.
 Król obrzucił małego człowieka wzrokiem zamglonym, lecz nie pozbawionym bystrości. Generał zwracał na króla pełne ognia spojrzenie, badawcze i nieufne.
 Nie było nikogo w salonie, aby przedstawić przybyłego, widocznie spodziewanym był on tutaj.
 — Pan Dumouriez?... spytał król.
 Dumouriez się skłonił.
 — Od jak dawna jesteś pan w Paryżu?...
 — Od początku lutego, Najjaśniejszy Panie.
 — Czy to pan Narbonne wezwał pana?...
 — Aby mnie zawiadomić, iż zostałem przeniesiony do armji Alzackiej, pad marszałkiem Luknerem, oraz, że mam dowodzić dywizją pod Besançon.
 — A jednak nie udałeś się tam?...
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie, a to dlatego, iż czułem się w obowiązku zwrócić uwagę pana de Narbone, że przy zbliżającej się wojnie (król widocznie zadrżał), która łatwo może się stać ogólną, trzeba pomyśleć o prowincjach południowych, bo mogłyby być napadnięte znienacka; a trzeba także przygotować plany obrony i posłać tam wojsko i dowódcę.
 — I posłałeś pan panu de Narbonne plan, który pierw dałeś do przejrzenia panu Gesonné i kilku innym członkom Żyrondy?...
 — Pan de Gessonne jest moim przyjacielem i również jak ja, przyjacielem Waszej królewskiej mości.
 — Więc mam do czynienia z Żyrondystą.